NERON PARADOKSU

düzen bozan yaðmur çiselerken dýþarýda
burnumun kirini akýtmaktayým mendile

diri diri tabutun içindeyim
çivi çakýlmakta tabutuma
ciðerimi delercesine
üstüme
yetim kalmýþ çocuklar atýlmakta
çiçek niyetine

þimdi taþsýz topraksýz mezarýmda aðlýyorum
kimbilir hangi çocuðun yetim kalýþýna
çamur içinde bilye oynarken
solduðunun farkýnda deðildir gülüm

karartýrken gözlerim gökyüzünü
yýldýz bencilliðiyle sönüðüm
karanlýða karþý

aðýt aðýt kan fýþkýrýrken
yurdumun volkanlarýndan
bense suçluyum
beethoven’ýn pastoral senfonisi’yle
düþün ki
neron paradoksu içinde

seni aradým
itlerin it olup da gidemediði kuytularda
colomb görmezliðiyle
koþtum
olmayan gövdenin
devleþmiþ gölgesi ardýndan

ve bir çocuk gördüm kocaman
taþ fýrlatýyordu panzere korkmadan
iþte o an o çocuk
gökyüzündendi yaðmur kadar

sonunda yol bitti deniz bitti
sevgim
sevgim bitti demeye dilim varmýyor
di-lim var-mý-yor



Sosyal Medyada Paylaşın: