Ömrü daðlarda geçti,
O bilerek bu yolu seçti,
Gariban mý, garibandý,
Sekiz can ona bakardý,
Elbisesinden eksik olmazdý yama,
Giydiði kara lastikler yapardý ayaklarýnda yara...
Öff demezdi,
Namerde avuç açmazdý,
Ýþten hiçbir zaman kaçmazdý,
Yaptýðý iþten utanmazdý,
Severek yapardý iþini,
O bir garip çobandý...
Yaðmurlu bir gündü,
Duman daðý bürüdü,
Sürü bir düzlükte durdu,
Köpeklerin feryatlarý duyuldu...
Kocaman bir ayý sürüye dalmýþtý,
Köpekleri parçalamýþtý,
Çoban çekti sopasýný,
Olsa kullanacak silahýný,
Toplayarak cesaretini,
Ortaya koydu yüreðini,
Atýldý korkusuzca ayýnýn üzerine,
Ayýda þaþýrdý çobanýn cesaretine,
Hayvan sesine karýþtý, insan sesi,
Çobanýn kesildi nefesi,
Fýrlayýp, uzak bir yere düþtü fesi,
Acýya dayanamayýp bayýlmýþtý,
Akan kanlarý yere yayýlmýþtý,
Gözlerini açtýðýnda evindeydi,
Dayanýlmaz acýlar bedenindeydi,
Her tarafý kýrýk, yaralarý derindeydi,
Zaman eski zamandý,
Ulaþým aracý at ya da eþekti,
Birde para gerekti,
Çoban fukara mý, fukaraydý,
Doktora verecek para ne arardý.
Çaresizce kaderine razý oldu,
Bir koyun postu bulundu,
Çobana sýkýca sarýldý,
Tam beþ ay yattý, a dostlar, beþ ay,
Dile kolay koca bir beþ ay...
Yaralar derin,
Izdýraplar dayanýlmaz,
Çaresizlikse kaçýnýlmazdý...
Kâh uyudu; kay aðladý;
Büyük bir aþkla rabbine yalvardý;
Zaman gelip iyileþip, ayaklandý...
Bu felaketi de böyle atlattý...
Yýllar birbirini kovaladý;
Sekiz çocuktan evde kimse kalmadý;
Kýzlar evlenmiþ, erkeklerse ayrýlmýþtý;
Hepsini okutup, meslek sahibi yapmýþtý...
Doksan altý yaþýndaydý;
O hayat mücadelesinin yine baþýndaydý;
Kimseye muhtaç olmamak için çalýþýr, iki cana bakardý...
Bir kara kýþýn baþýydý,
Hayatýnýn en zor kýþýydý,
Kaybetmiþti canýný,
Fedakâr karýsýný...
Hayatýnda ilk kez güçsüz hisseti kendini,
Aðlayarak kör etti gözlerini,
Üç_beþ gün sonra kimse kalmadý,
Çocuklarý ayrý þehirlerdeydi...
Artýk o ufak oðlunun yanýndaydý...
Bir darbede gelininden geldi ona,
Seninle yaþamak zulümdür dedi bana,
Sen evine git, yemek getiririm sana,
Kahrýndan aðladý günlerce yana yana...
Gitti evine, istemedi gelinin yemeðini,
Yakan bile olmazken sobasýný,
Sarýlarak battaniyeye, alýþtý yaþamasýný...
Böyle tuttu karýsýnýn yasýný...
Off a dostlar off,
Hiçbir þey onu bu kadar yýkmamýþtý,
O çocuklarýný namerde muhtaç etmemiþti,
Hepsini okutup, adam etmiþti,
Onlar babalarýna bir ay bile bakamamýþtý...
Açtý avuçlarýný yalvardý aþk ile rabbine,
Ömrümün son deminde, beni namerde muhtaç etme diye,
Benim bu dünyada kalmam nafile,
Düþmanlar gülmesin benim halime,
Kavuþayým bir an önce gülüme...
Üç ay sonra bir sabah sela sesi duyuldu;
O kýþ günü rabbine yürüdü...
Bu olay sýradan olsa da, benim içimde koca bir yaradýr;
Baþkalarýna göre garip bir çoban, bana göreyse o insan kahramandýr...
Yýlmaz Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.