ŞİİRİNİ TÜRKÇE YAZ.

Þiirler yazýyorlar, dili eski Arapça.
Bu günün gençliðiyse, okusa da ne anlar.
Divan edebiyatý, Osmanlýca ve Farsça.
Þiirden anlamazlar, sözlüklere bakarlar.

Arý duru Türkçeyi, yalnýz Yunus yazardý.
Acemlerle Araplar, Türkçeyi karýþtýrdý.
Konyanýn Mehmet Beyi, Farsça’yý yasakladý.
Sözlerini bilmezler, sözlüklerden okurlar.

Osmanlý da uymuþtu, bu yozlaþan düzene.
Arý Türkçem yok oldu, saza küser tezene.
Atatürk büyük insan, sahip çýktý diline.
Anlamazlar Farsçadan, sözlüklerde bulurlar.

Þimdi halk þairleri, yazar Türkçeyi özden.
Farsça ile Arapça çoktan, düþmüþtür gözden.
Þiirini Türkçe yaz, anlasýn gençlik sözden.
Anlaþýlmaz Farsçadan, sözlüklerden sorarlar.

Katletmeyin dilimi, Türkçe benim özümdür.
Karaca oðlan, Veysel, onlar benim gözümdür.
Bende Türkmendaðlýyým, Türkçe benim sözümdür.
Herkes okur sözümü, sözlüklere sormazlar.

Ne Acemim ne Arap, ben Türk oðlu Türküm.
Altaylardan Turandan, gelir bu asil köküm.
Türkmendaðlý yörüðüm, sýrtýmda aðýr yüküm.
Türkçe yaz þiirleri, sözlüklere bakmazlar.

HÝLMÝ CAN.
ÞUBAT.2009.
(2217)

Sosyal Medyada Paylaşın: