NESLİMİZ HANGİSİ?.. ( ARALIK ..94 )

Yazmak isterken ellerim, söylemez oldu dillerim,
Bakýyorum camdan, boþ gözlerle þuursuz,
Aðaçlar yapraksýz, otlar kurumuþ,
Bulutlu bir hava yaðsa mý, açsa mý?..
Tavuklar eþelenir, köpek aðacý pisler,
Boynuz aðaca takýlmýþ, aðaçsa dalsýz kalmýþ,
Sanki hepsi birden þu aleme isyana kalkmýþ.
Ezanlar bile günde beþ vakit;
Ey insanoðlu artýk uyan! Ömrün bitiyor derken,
Biz Rabbimiz’e þükretmeyi unuttuk..

Ýnsanlarýn yüzlerine bakýyorum hepsi kararmýþ,
Kendim kul olduðumdan utanýyorum,
Nerede islâm, nerede Ashab-ý Kiram, nerede osmanlý!?..
Yeminle Türklüðümden utandým..

Çarþýyý gezeyim diyorum, üçbeþ ihtiyacýmý gidermek için,
Vitrinlerde hristiyan bayramýný görmekten korkuyorum.
Ýnsanlarýn batý hayranlýðýndan öz benliklerini,
Yitirdiklerini düþündükçe,
Ya Rab! Ne yüce sabrýn var diyorum..

Yine daldý gözlerim uzaklara,
Karþýda birkaç ev ve damlarý,
Çocukluðumda yaþadýðým köyümü hatýrlattý..
O zaman gökyüzü kararsada güzeldi.
O çamurlu yolda, ayaðýmýzda eski lâstikler,
Altýmýzda þalvar, baþýmýzda oyalý yemeniyle,
Su baþýnda sýra beklemekte güzeldi..
Anneannem toprak fýrýnda ekmek piþirirken,
Bir de soðanlý ekmek at fýrýna dediðimizde,
Yüzümüze bir tatlý bakýþý vardý..
Bir bakarýz çoktan piþirip elimize vermiþ..
Mutluluktan uçarcasýna eve girdiðimizde,
Kýþýn ortasý,ocak baþýnda kuzine soba,
Küçük pencereli sevimli mi sevimli bir oda,
Pencerenin önünde uzun bir sedir,
Bir divan, bir tahta masa.
Yerde eski kilim, birkaç yýrtýk muþamba,
Duvarda gaz lambasý ve,..
Soba baþýnda, keyiften iyice kendinden geçmiþ,
Ana ve yavru kediler mýrýl mýrýl uyumakta..

Yengem ocak baþýnda tarhana çorbasý kaynatýrken,
Sabah kahvaltýlarý coþku dolu olurdu,
Gün doðarken o köy evimizde..
Hepimiz dizildiðimizde sofra baþýna,
Beþ büyük, dokuz küçük kuzen,
Dayým bir gürlerdi ki, korkudan titrerdik..
Biraz aç gözlüydü ne de olsa,
Kendi doymadan bize huzur vermezdi..
Biz çocuktuk, anlamaz hep gülerdik,
Tabii karþýlýðýnda bir güzel azar iþitirdik.

Bahçeye koþardýk daha sonra,
Yaramazlýk yapýp, çiçeklere vermek için zarar,
O zamanda anneannem kovalardý.
Kýsacasý, yoktu bize bir rahat..
En son dedem çýkardý karþýmýza,
Çaðýrýr bizi eve, en güzel cezayý verirdi..
Tek ayak üstünde duvara dizer,
Bize nutuk çektirirdi..
Nutka baþlardýk hemen;

’ Dünyalarda biricik!
Eþi benzeri bulunmayan!
Benim yakýþýklý dedeciðim!! ’
Ardýndan eski divanýna uzanýr,
Örter yýrtýk ceketini yüzüne,
Toprak kokan ayak parmaklarýný,
Kaþýttýrýrdý sýrayla bize..

Ah çocukluðum, ne de güzeldi o günler.
Herkes saf temiz, köy topraðýyla yoðrulmuþ,
Abartýsýz islâmi yaþam,
Ýnsanlarýn yüzlerinde ilâhi nur,
Hepsi mutlu, hepsinde tatlý bir huzur,
Bereket, bolluk, sevgi, kardeþlik,
Hepsi bir bütün, bir arada..

Ya þimdi, ya þimdi soruyorum sizlere!..
Nerede kaldý o mutlu günler,
Güzelliklerimiz, örfümüz, geleneklerimiz,
Doðal islâmi yaþam nerede!!..

Batý batý diye benliðimizden olduk,
AB’ye girelim diye haçlýyla kardeþ olduk..
Hakiki TÜRKLÜÐÜMÜZ’Ü unutup islâmiyeti bozduk,
Bizler! Gebe kalýp batýya,
Haçlý çocuklar doðurduk!..
Soruyorum þimdi size, ey büyüklerim!
Bu zehirli çocuklarýn babalarý kim,
Safkan TÜRK EVLÂTLARI NEREDE!!...


Sosyal Medyada Paylaşın: