BU KADAR
kim hatýrlar, arar seni?
Ben olmasam.
Kim yakar, kavurur beni?
Sen olmasan.
Korkmadým hiçbir þeyden bu kadar.
Sensiz kalmaktan korktuðum kadar.
Yakmadý canýmý kimse, senin yaktýðýn kadar.
Býrak kanasýn artýk yüreðim, kanayabildiði kadar.
Kimsin sen, nesin? Hangi gülün dikeni bu kadar derin batar?
Hangi acý bu kadar yakar, hangi zehir acýdýr bu kadar?
Kimin açtýðý yaradan bu kadar kan akar?
Kim býrakýr giderde, kim ardýndan bu kadar uzun bakar…
Bir gün, bir gülün dökülüp kurursa yapraklarý bütün.
Sesi kesilir, uçup giderse bir gün bülbülün.
Dikenlerinde bir damla kan, mezarýný ot bürürse büsbütün.
Ay bulutlara yutulursa, iþte o zaman beni düþün…
Bende kalan senden tek þey, derin bir hüzün.
Gündüzü olmayan gecelere sýmsýký bürün,
Sen büyücüsüsün, yarýný olmayan dünün.
Sebebisin büyüyemeden sökülüp atýlan o talihsiz sürgünün…
Tek sorumlusu sensin, bütün terk edilen benlerin.
Vebalini sen çekeceksin, viran edilen bu bahçenin.
Bülbüllerin ahý tutacak, kan aðlayacak dikenleri güllerin.
Gül solacak, Ay kararacak hazan olacak sonu bütün güzlerin…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.