BÝR KONDU DA TUTAMADIK
Bu ne biçim evdir, benzer kümese,
Hasret kaldým on bir yýldýr güneþe,
Çoðu arkadaþlar olurken köþe,
Bir ev bile tutamadýk gurbette.
Dýþarda yanarken, içerde dondum,
Ellerin evinde þaþkýna döndüm,
Sadece ben olsam gam yemem kendim,
Kardeþlerim rezil oldu gurbette.
Kaç yýl oldu çýkamadýk þu damdan,
Hiçbir yeri göremiyom odamdan,
Paran yoksa saymýyorlar adamdan,
Huzur ile yatamadýk gurbette.
Mersin Türkiye’nin en güzel ili,
Oturmaz vallahi þu evde deli,
Ne bir ýþýk görür, ne girer yeli,
Baþka bir ev bulamadýk gurbette.
91’in Mart ayýnda bulmuþtuk,
O zaman tüm evler böyle sanmýþtýk,
Mahallenin düzenine kanmýþtýk,
Çevremize bakamadýk gurbette.
Elbiseler bile çürüdü nemden,
Acaba bu evin planý kimden?
Tersine açýlýr kapýlar tümden,
Düz bir eve çýkamadýk gurbette.
Mutfaðý göçüktür, banyosu çürük,
Tuvaleti dersen bir küflü delik,
Babam çok saðlamdý, sanýrdýn çelik,
Onu da çürüttü ahýr gurbette.
Ev sahibi pintilikte birinci,
Kazýk atmak için iþler bilinci,
Kendine yontar hep, sanki nalýncý,
Her gün çekiyoruz kahýr gurbette.
Her yaný açýktý Köydeki evin,
Görürdük denizden, güneþe deðin,
Kafese konulan bir koca devin
Durumuna düþtük biz bu gurbette.
Arif der ki, açamadýk perdeyi,
Keþi verirlermiþ köre lor deyi,
Gecekondu bile bu evden iyi,
Bir kondu da tutamadýk gurbette.
Arif GÖLGE
(Mersin, 26 Ocak 2001)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.