UYANDIRMA BENİ ANNE

Yoruldum.
Omzuna yaslamak istiyorum baþýmý.
Saçlarýmý okþa anne.
Botlarým da sýkýyor biraz.
Çöz onlarý yüreðinle.

Üþüyorum…
Çok da uykum var.
Sýmsýký ört yorganýmý,
Kar yaðmasýn üstüme.
Beþiðimi salladýðýn günlerdeki gibi,
Bana ninniler söyle.
“Aynalý beþikte bebek beledim.”demiþsin ya ben bebekken.
Þimdi de,
“Büyüttüm, besledim;asker eyledim.
Elim yüreðimde yolunu gözledim.
Gitti de vatanýma kurban eyledim.”diye söyle.

Söyle anne!
Gelinciklerin açtýðýný yine görür müyüm?
Köyümün tozlu yollarýnda,
Yeniden yürür müyüm?
Sen söylemesen de,
Biliyorum anne.
Ne gelinciklerin açtýðýný göreceðim bir daha,
Ne de köyümün tozlu yollarýnda yürüyeceðim yeniden.
Bu, son sesleniþim sizlere.
Bu, son selamým; daðlara,taþlara…
Bu, son bakýþým gökyüzüne.
Bu,son direniþim ölüme.
Kurþunlar ýskalamadý bu kez.
Bu kez yaram derinde.

Babamý,kardeþimi…
Hepinizi çok özledim anne!
Kardeþime söyle hazýrlansýn.
Þerefle taþýdýðým bayraðýmý,
Ellerimden teslim alsýn.
Bekliyorum,vurulduðum yerde.

Üþüyorum…
Çok da uykum var.
Uyandýrma beni anne!
“Þehitler ölmez!”diyorlar ya.
Doðru anne.
Beni özlediðinde,
Kayan yýldýzlara bak.
Ben onlardan biriyim iþte!


ÜLKÜ DUYSAK
15.11.2007
(Bu þiirim 06.03.2008 ve 21.04.2008 tarihlerinde Ýkbal Gürpýnar tarafýndan ”Hayatý Paylaþtýkça” programýnda okunmuþtur.)


Sosyal Medyada Paylaşın: