SON MEVSİM

Serin bir huzura sürükleniyor içimin mevsimleri
Yaz bitimi açýk kalmasýn, kapansýn son pencereler
gönül yoldaþý uçuþan renk kelebekleriyle vedâlaþmak niye,
varsýn kötülesinler arkamdan beni ne gam?

Koyu gri tonlarýn aðýrlýðýnca bir cenderede iken yüreðim
mevsime uyup benden bensiz uzaklaþýyor ruhum

Bembeyaz döþekler seriliyor þimdi doðaya gün ortalarýnda
sanki yeniden doðuma buzdan döl tutuyor ölüm

Zamanýn acýmasýzlýðýnda kalan son ýþýk sönerken doðada
büyülü bir tabloyu fýrça darbeleriyle yeniden yaratmak
buzdan heykelleri yeniden canlandýrmak mý?
artýk olanaksýz,
birbiri ardýna hýzla inen çekiç darbelerinde
darmadaðýn edilmiþse eðer o yaþanmýþlýklar

Bir niyet tutmuþtum üç vakte kadar
yýl, ay ve gün üstüne
iyimser yaným da varmýþ yani anýmsayamadýðým bir zaman
olabilir ihtimaline nasýl olmuþ da kanmýþ, inanmýþým hayret!

Aldanmýþým demek gelmiyor içimden gururum el vermez çünkü,
son bir nefes, son bir bakýþ ve son bir adým atýp acýlarýmla el ele
yaþamýn kýyýsýndan sonsuzluða kayan bir yýldýza tutundum



Mustafa Fahlioðullarý - 06. 04. 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: