HEPSİ KENDİ ESERİM ( yıl 2000 )
Birgün büyüdüðünü hissedersin,
Çocuk ruhunla genç kýzlýða geçiþ..
Masum çehrende pembeleþmiþ yanaklarla,
Alev olmuþ dudaklarýnda tatlý bir gülüþ.
Açýlmaya hazýr tomurcuk gülün ardýnda,
Güzelliðinle gönülleri yakarsýn..
Yükseklerde uçarsýn hep, kartal misali.
Sanýrsýn dünya böyle, devran döndükçe.
Birgün olgunluða eriþirsin, biraz daha mütevazi,
Güzelliðin yine kamaþtýrýr gözleri..
Baþýn dik ve maðrursun, eh;
Ne de olsa kültürlüsün..
Kendine bulamazsýn dengini..
Senden üstünler seni beðenmez, sense hiçbirini..
Bir bunalým devresidir alýr baþýný gider.
Birgün aþýk olursun deðmeyecek birine,
Beklersin yýllar boyu gençliðini alýr gider..
Gözlerde kin! Dudaklar öfke kusarken,
Yüreðinin son çýrpýnýþlarýyla ah edersin
Fakat nafile, þimdi ki akýlla geri dönemezsin..
Yanarsýn gençliðine, suçu kendinde bulursun yine.
Ama birgün,..ansýzýn silkelenirsin,
Çevirip baþýný bakarken geriye,
Dersin, dünya deðmez gözyaþý dökmeye..
Yaþ otuzbeþ, yolun yarýsýna geldiðinde,
Birkez daha bakarsýn aynaya, uzuun uzun,
Yok kýrýþýk yüzümde, halâ güzelim diye,
Teselli verirsin zavallý, biçare ahvaline..
Gözlerin solgun, dilersin bir hayat arkadaþým olsun,
Ben eðitilen,..eþim eðiten olgun olsun,
Çok birþey deðil biraz da güzel olsun,
Kara kýþlarým artýk, tatlý bir güz olsun..
iþte gençlik,.. iþte ömrünün yarýsý,
Ne kalmýþ ki geriye, topraða yaklaþýrken adým adým..
Açýlan kapýlar kapanmýþ,
Sevdiklerin, yuva sahibi olup çocuklara karýþmýþ..
Sense mahzun, sense yalnýz,
Telefonlarda teselli ararsýn.
Ama ve arayan var ne soran,
Yalnýzca hayal dünyanla avunursun..
Gün gelir, gerçekle düþleri karýþtýrýr
Yalnýz yaþlanmaktan korkarsýn..
Heyhaat! Hayat ne acý!?..
Gençliðim cahilliðimin kurbaný,
Olgunluðum,
Yaþlýlýðýma atacaðý son tokadý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.