fark edemediðim, eksik bir parça mýydýn yap-bozumda, gelip ansýzýn kendi boþluðunu kapatan
bakýþlarýnda ki aþký görünce anlýyorum kapýmý çalanýn gece olduðunu hayatýn kýyýsýna oturup yüreðimize çarpan dalgalarýn sesini dinliyoruz yýldýzlardan yokluða uzanýp geçmiþ ve gelecek bütün aþklarý toplayýp birer birer önce bir’e yüklüyor, sonra bölüp tüm varlýða daðýtýyoruz
nesin sen labuce
tanýmadýðýmýz dokunuþlarda tanýdýk izler arýyoruz bölmüyor acýtmýyor kanatmýyor bizi hiç bir þey
bir çocuk oluyor avuçlarýmda gece bulut gibi dokunsam yaðacak üflesem daðýlacak su gibi parmaklarýmý aralasam akýp gidecek tutmaya da býrakmaya da kýyamadýðým oluyor
nesin sen labuce bilmediðine nasýl ulaþýr insan nasýl tanýr nerden bilir onu
kayýp bir þehir oluyoruz suskun
tüm bilinenler bilinmeyene çarpýp bölünüyor bir meltem esip geçiyor yýldýzlar düþüyor gecenin bölünen yerinden gece soluyor yýldýzlar sönüyor
anlatamýyorum susuyor soluyor gece avuçlarýmdaki çocuk daðýlýyor avuçlarýmda ki çocuk akýyor parmaklarýmýn arasýndan tutamadýðým oluyor gece tutamadýðým oluyor çocuk ve gecenin gözlerinde nem bir hiç gibi gidiyor