Ey üstadým Abdurrahim Karakoç
Kahramanmaraþ’ta Elbistan yurdun
Hazinenden bir kapý da bana aç
Sen gönülde girip kalbe taht kurdun
Bülbül oldun seherlerde seslendin
Güzel kelâmlarla manen beslendin
Akif’e mi Yunus’a mý yaslandýn ?
Gönüller fethedip murada erdin
Âlem sana hayran kaþýna deðil
Þiirle düþen gözyaþýna deðil
Sana sultan derler boþuna deðil
Þairsin þiire bir ömür verdin
Hem okudun hem ders verdin gelene
Ne ikazlar ettin nasip alana
Bir güneþsin deðerini bilene
Senden ilham aldýk iyi ki vardýn
Keþke seni tanýsaydým ezelden
Hep duyardým türkülerden gazelden
Dedim Lokman bir name yaz tez elden
Allah nasip etti üstadý gördüm
Üstadým, Lokman’ým nettim neyledim
Haddim olmayarak bir naz eyledim
Mübalaða deðil ben az söyledim
Gördüðüm rüyayý hayýra yordum
Lokman Bal’ým ilkeliyim davamda
Hayýr kelâm sözlerimde duamda
Doktorum sen ilâcým da devam da
Büyük üstat Abdurrahim Karakoç