Zengin bir iþadamýmýz,
Ölüm döþeðindeyken çaðýrýr oðlunu,
Mahsun bir þekilde bükerek boynunu:
_Evladým artýk ben ölüyorum;
Son duraða geldim, topraðý görüyorum....
_Aman babacýðým ALLAH korusun.
_Sözümü kesme bitirmeden;
Bunca zaman yaþadým fazladan;
Bir vasiyetim var sana,
Yerine getireceðine söz ver bana.
_Emrin olur; buyur babacýðým.
_Söz mü?
_Söz...
_Sana, üzeri yazýlý iki zarf vereceðim;
Birincisni ölünce hemen açacaksýn.
Ýkincisini topraða verip, eve geldikten sonra açacaksýn.
Sýralarý kesinlikle karýþtýrmayacaksýn.
Ben ölmeden zarflarý açmayacaksýn.
_Emrin olur babacýðým.
_Aðlama evladým, her canlý ölümü tadacak;
Vakti gelen bu dünyadan gidecek....
Adam ölür...
Arkasýndan gözyaþlarý sel olur;
Evinden alýnýp, camii morguna götürülür.
Oðulu birinci zarfý açar,
Þaþýrarak içindeki yazýya bakar!
[Beni çoraplarýmla gömün..]
Babanýn vasiyeti emirdir;
Oðulu yerine getirmelidir.
Mefta yýkanýr;
Oðulu, çoraplarý babasýna giydirir;
Hoca þaþýrarak sorar:
_Ne yapýyorsun?
_Babamýn vasiyetini yerine getiriyorum.
_Hemen çýkart çoraplarý!
_Doðru konuþ, benim kim olduðumu biliyor musun?
_Hiç farketmez, dinimizce herkes birdir,
Mezarda insanlar sadece kefenlidir.
Bu vasiyet dinimizce geçersizdir....
_Ben yinede çoraplarý giydirmek istiyorum!
_Ben de sana bu iþ olmaz diyorum!
_Ama neden?
_ALLAH’’ýn emride ondan.
Oðulu ne yaptýysa giydiremedi çoraplarý,
Bir kat daha arttý acýlarý,
Çok zor oldu, sonsuz ayrýlýklarý....
Defin edip babasýný, geldi evine,
Hemen açtý ikinci zarfýda,
Yine þaþýrdý; içinden çýkan yazýya!
(Gördün ya götüremedim bir çift çorabý,
Kendine çekidüzen ver, unutma bu hayatý!
ÖLÜM VAR ÖLÜM...
Akýllý ol....
Zenginlik döndermesin baþýný....
Faniye satma bakiyi....)
Oðlu uzun süre aðladý;
Babasýnýn son vasiyetini sakladý.
Yýlmaz Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.