Ay,kavalýný alýp çýkmýþ gökyüzüne, Yýldýzlar eþlik ederken geceye. Gölgesini yitiren aðaçlar, Kurþun grisi bir renge bürünmüþ. Bu þehir karanlýk yorganýnýn altýnda, ýslak döþeðinin üstünde, Baþýný,daðlarýn eteðine yaslamýþ. Gecenin kasvetinde, Kavalýn buðulu sesinde hüzünle karýþýk, Hasret var her yanda.
Yýldýzlar uçuk mavi, Birer damla gözyaþý hasret gözlerde. Milyon yýl geçmiþten Binlerce yýl geleceðe dökülen. Ay,her gece ayný ezgide, Bilmem kaç insan gördü acý içinde. Yalnýz ruhum,umut arar kendine.
Kýrýlgan bir vazo yüreðim. Sevdamýn külleri dolu. Acýlar,damarlarýmda ateþten nehir, Tenim çýrpýnýyor, Gözyaþý ummanýnda, Hüzünle çekmiþ kafayý, Serkeþ dolaþýr ruhum. Beþikteki güneþe, Naralar atýp haykýrýyor. Usul usul yok oluyorum, Her gecenin kucaðýnda buluyorum kendimi. Her doðan güneþle, Bir yaprak eksiliyor takvimden. Haykýrýyorum; Umuda doðmayacaksan Doðma Ey! Güneþ,
Feryadým boþuna biliyorum, Hasrete de doðsa doðacak güneþ, Bugün olmasada, Belki yarýn, Bana umut getirecek.
TUÐBAY Sosyal Medyada Paylaşın:
tuğbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.