göz bebeklerin bebekler gibi uyurken ben yalnýzlýðýmýn yankýlý duvarlarýnda kendimi dinliyordum yorgun sesimden
her kez arkadaþlarým sýrdaþlar en tartýþýlmaz dostlar beni büyük bir yanlýþlýðýn içinde buluyorlardý halbuki ben kendimi orada bile bulamýyordum
yýldýzlarýn parýltýsý yüzünün yanýnda çok sýradan kalýyorlardý ama mevsimler yorgunu sen yalnýzlýklar esiri ben bir kez daha yenik düþüyorduk zamana
ben kendimi kendimden baþka her yerde bulabilirdim sen kendini kaybetsen korkmana gerek yoktu aðlamaya her daim hazýr gözlerinle gözlerime bakman yeterliydi
seni sýmsýký düðümlü bir halat gibi saklýyordum içimde ben hayallerle yaþayan sabahtan akþama hayal yiyip hayal içen bir adam sen benim hayallerime tutsak ben senin gerçekliðine zorluklarýn en zorlarýný bile zorlayacak bir hevesle þaþýlacak þey ama yaþýyorduk iþte
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Yücel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.