Her akþam eve dönüþümde kendim açardým da kapýmý aklýma ilk düþen ilk seslendiðim ilk görmek istediðim o olurdu yýllardýr
pijamalarýmý çekip koltuða kurulduðumda ille de yanýmda olsun isterdim o da isterdi benim gibi
ayný sofrada yemek yiyemezdik fakat sabýrsýzlýkla beklerdik ikimiz de yemekten sonraki çay kuruyemiþ faslýný
çay içmezdi ama ne çok severdi fýstýðý etrafa biraz kabuk saçardýk üzerdik belki hatunu kýzmazdý o da mutlu olurdu mutluluðumuzla
yaz günlerini anýmsýyorum da ne güzel balkon sefalarýmýz olmuþtu denizi martýlarý birlikte izlemiþtik kýskananlar bile olmuþtu bizi
geçtiðimiz Cuma günü hastalýðýmýn doruðunda akþam eve döndüðümde yine ilk ona seslendim yanýt alamadým yanýt veremedi
göçmüþtü Maviþ’im gitmiþti dünyadan býrakmýþtý beni çok üzdü bizi çok tuttum kendimi aðlamamak için fakat hatun uykusunda hýçkýra hýçkýra aðlayýnca ben de dayanamadým
ahh caným Maviþ’im aðlattýn bizi……
Fikret TEZAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fikret TEZEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.