yaðmur baþlýyor yüreðimde.
sýký sýkýya baðlýyorum iplerinden yalnýzlýðýmý kalbime.
zemheri düþmüþ;
Ýstanbul’un adým baþý rastladýðýmýz, o aþk fakiri yüzlere
kýþ bitti sanýyordum;
bir kaç yaz habercisi yalan kuþa aldanýp
yine toplanýyor bulut misali,
bir fotoðraftan anýlar...
tüm acý sözlerin dönüyor yine baþýmda,
bir lâl ayazý esiyor,
soluðu kesiliyor gururumun.
geçer dediler, kandým !
tozu dumaný sen yüreðimden.
külüne kumuna aþýk,
tahta evlerden süzülen dost sesine aþýk,
rutubeti iþlese de ellerinin nasýrýna,
ben o ellerin emeðine aþýk,
yazýk çok yazýk!
asla bilmeyeceksin sensiz hep kýþ artýk tek mevsimi yüreðimin.
hep lâl ayazý esecek sokaðýmda.
ana çocuðu bilmez mahþerinde,
sen gelme be aklýma!
gelme ne olur da ,
bu gece olsun ýssýz gelmesin ,
kendime verdiðim bütün sözler....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.