Yine seni gördüm rüyamda
Yine alamadým seni kucaðýma
Çýkmýþ bir tümseðin üzerine
Dalga geçer gibi el sallýyordun.
Gel güzelim, gel birtanem
Bir öpeyim o güzel yanaðýndan.
Bak dizin kanýyor yine
Sarayým en güzel ilaç olan sevgiyle.
’Senin çocuðun yok bilemezsin
Evlat sevgisinden sen anlamazsýn’ diyorlar.
Sanki evlatsýzlýðýn acýsýný, evlat özlemini,
Evlat sevgisini benden çok biliyorlar.
Kimi ’kýsýr kadýn’ diyor benim için,
Kimi ’çocuk al, büyüt’ diyor ’yurttan’
Kimi ’takma kafana bu kadar’
Kimi de ’Allah’tan umut kesilmez’ diyor.
Herkes birþeyler söylüyor
Tüm duvarlar üzerime geliyor
Tavan tepeme çöküyor sanki.
Seni çok, çok özledim inan ki!
Biliyorum doðuran deðil büyüten ana
Onu bakýp, büyütüp, okutan ana
Ama ben arzuluyorum ki
Kendi çocuðuma olayým ana.
Kimse bilmiyor tüm çocuklar benim.
Ben tüm çocuklarýn annesiyim.
Duvar dibinde burnunu çekerek ayakkabý boyayan,
Cicili bicili kýyafetleriyle özel okullarda okuyan,
Bütün çocuklar benim...
(Denizli-1992)
Leyla Ýnan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.