Kurþuni gökyüzü, Kükürt kokulu hava Yel almýþ umutlarý, Hayal kurmak bedava Bir yaðmur ki, inceden ince Hani derler ya, Ahmakýslatan cinsince Kasvet yüklü bulutlar Deniz dalgalý Güneþini kaybetmiþ, Havasý kapalý Baþý yine dumanlý, Ben deðil de, Sanki Ýstanbul sevdalý
Dalgalarla sallanan, Þu Ada Vapuru; Vurdukça , Bir saða, bir sola, Anýlar gözümde, Verdiler mola Bir vapur düdüðü, Bir korna sesi, Al iþte sana ! Ýstanbul’un güncesi Kaybetmiþ güneþini, Havasý kapalý Ben deðil de sanki, Ýstanbul sevdalý
Havada yay çizen , Þu aç gözlü martýlar, Martý çýðlýðýnda, Kaybolan yýllar… Anýlar….
Ah Ýstanbul ! Kaybolan yýllarýmý Ara bul…. Þimdi En aðýr kýþýný, Yaþýyor ömrüm Dinmeyen fýrtýnalar, Ýstanbul gibi soðuk, Bulutlar gibi parçalý, Ve yürek ki, Yamalý… Sezen diyor ya hani ‘’Görmedi böyle keder Ýstanbul, Ýstanbul olalý’’
Oysa ki , ‘’Ne de güzel yakalamýþtýk Saçlarýndan baharý’’ Ne kaldý geriye ? Geçen günlerden… Gidenlerden haber yok, Ne gelir elden? Krizantem yalnýzlýðýnda solan günlerden…
Ah be Ýstanbul, Ah bu þarkýlar, Kör olasý þarkýlar… Ne sen bana yar oldun, Ne de Ýstanbul bana diyar ‘’Zulmetle ayrýlýk bestesi yapar’’ Ve gözümde canlanýr anýlar… Kim anlar beni Ýstanbul Seni anladýðým kadar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mukim İŞBİLİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.