ÖZÜRLÜ ÖZÜRSÜZ
Nerede benim gözlüðüm?
Tekerlekli sandalyem..
Bastonum, tek dostum!
Günahým? Ýþte onu bilmiyorum..
Bildiðim tek þey var benim,
Düþünce özürlülerden daha gayretliyim..
Ya, ayak parmaðýmda kalemimle,
Ya, tutmayan ellerimle,
Ama, hisseden yüreðimle,,
Duyma özürlülere sesleniyorum...
Bu kaderi ben çizmedim!
Doðduðumdan beri tutmayan dizlerim,,
Bir gün bile, sizin gibi gezmedim,, gezemedim.
Sahte acýmalarla, kimseyi ezmedim..
Kulaklarým duymuyor diye üzülmüyorum,
Bir kulaktan girip, diðer kulaktan çýkan sözlere..
Bakar kör gözlere, bakmasam daha iyi.
Evet dostlar, gördüðünüz gibi..
Benim özrüm kendime zarar!
Görüyorum ki! Görmeyen gözlerimle;
Özürsüz görünenlerde asýl hasar.
Düþünsene.. Düþünce özürlü bir yazar,,
Ya da! Duyma özürlü duyarsýzlar,,
Gördüðünü zanneden bakar körler!!
Gün geçtikçe çoðalmýþlar, çoðalmýþlar..
Dedim ya!
Benim özrüm kendime,,
Sözüm,,özürsüz özürlülere!!!
Ayþegül Dinçbaþ
Yürek Ýster/1997
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşegül Dinçbaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.