Yalanmýþ...
Bakýþlarý, dokunuþlarý.
Kulaðýmda çýnlayan sesi yalan...
Gerçeklikten uzakmýþ,
Rüyalarýmda ki ve hâyâllerimde ki sevgili...
Gölgenin içine renkler düþmüþ.
Almýþ aklýmý baþýmdan...
Nasýl da aldanmýþým,
Kendime yanýlma payý bile býrakmadan…
Bir hiçe baðlanmýþým bunca zaman.
Reel sevgiler yüklenmiþim omuzlarýma.
Meðerse o hiç yokmuþ; hiç olmayacakmýþ !
Düþünürken; özlerken onu,
Katran karasý uykusuz gecelerde,
Boþ yere düðümler çakýlmýþ boðazýma...
Düþümden düþmüþüm…
Anladým ki, aynalar da yalan söylemiþ,
Sanal tebessümler yakýþtýrmýþlar yüzüme...
Oyalanmýþým kendi kendime…
Þimdi bir çaðlayan kadar serin bakan gözlerimin,
Çatlamýþ dudaklarýma yakýþtýðýný görüyorum;
Alnýmdaki çizgileri sayarken...
Tek kiþilik sancýlarýný yaþatan,
Yýkýlan, yakýlan, yaðmalanan…
Adý olmayan bir aþk kaldý geriye,
Ne kadar gerçek, ne kadar yalan...
Adý olmayan bir aþk kaldý…
Tuncer Canseven 2011 © Copyright
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.