Bir kýz gördüm… Durakta oturuyordu,yalnýzdý… Dudaklarý kýpkýrmýzýydý,ýsýrýyordu… Gözleri doluydu, Aðlamamak için kendini zor tutuyordu…
Yanýna yaklaþtým biraz, Hava kararmýþtý, Hýçkýrmaya baþlamýþtý… Gökyüzünde bu akþam hiç yýldýz yoktu, Ve bulutlar aðlýyordu… O’da aðlýyordu… Gözyaþlarý sel olmuþ,yanaðýndan akýyordu…
Bir kýz gördüm… Durakta oturuyordu,yalnýzdý… Hiçbir minibüse binmiyordu, Belki kendini bile bilmiyordu… Neredeydi, o kimdi ? Sormuyordu,yargýlamýyordu… Ben yanýnda duruyordum, Ama o bunu bile algýlamýyordu…
Belli ki yaralýydý, Caný çok yanýyordu… Belki de hep yanmýþtý… O , seviyorum diyen birine inanmýþtý, O yalan sözlere kanmýþtý… Ömür boyu mutlu olurum sanmýþtý… Oysa sevdiði onu kullanmýþtý…
Bir kýz gördüm… Çaresizdi,aðlýyordu… Gözleri bana her þeyi anlatmýþtý… Ama o bunun farkýnda deðildi… Bir þeyleri yitirmiþti, Aslýnda kendini bitirmiþti… Tek suçu vardý…Sevmekti…
Eve gidemezdi… Belli ki günlerdir dýþarýdaydý… Günlerdir azaptaydý… Ya canýna kýyacaktý, Ya da Beyoðlu’nda çalýþacaktý…
Bir kýz gördüm… Durakta oturuyordu,yalnýzdý… Çaresizdi ve aðlýyordu… Saat geceye yaklaþmýþtý, Hava buz gibiydi… Gitmeye pek niyetli deðildi, Akan gözyaþýný eþarbýyla sildi, Sonra baþý yine öne eðildi…
Onu öyle býrakmaya gönlüm razý olmasa da, Hadi bize gidelim diyemedim… Baþýna gelenleri anlamýþtým… Ýnsanlýðýmdan utanmýþtým… Ve son otobüse binip oradan uzaklaþtým…
Anadolu’nun en güzel köylerinden biriydi terk ettikleri köy…Taþý topraðý altýn deyipte gelmiþlerdi koca þehre…Ne yazýk ki bu þehir onlarý da yutmuþtu…Gencecik bir kýza karabahtý kýymýþtý… Sabah iþe giderken gördüm o duraðý,ambulans ve polisler oradaydý…Teþhis hemen konmuþtu,ölürken bile þerefini korumuþtu…Kýz soðuktan donmuþtu…
Sosyal Medyada Paylaşın:
engin oyanel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.