Ufuk yine kýzýllýðýna büründü, Bulutlar ahenkle raks içinde. Kuþlar çýrpýnýp uçuþurken, Bedenimdeki nehirlerin, Çaðlamasý durdu. Hani bir kuþ gibi Çýrpýnýrdý ya yüreðim; Artýk kanat sesleri dindi...
Her daim ufuktaki kýzýllýkta Anlamsýz düþüncelerle Derin hülyalara dalarken, Þimdi; Kuþlarýn belli belirsiz Uçtuklarý yönde Gözlerim takýlý kaldý...
Bir ses,bir uðultu, Kulaðýmýn içinde. Beynimde; Milyonlarca karýncanýn ayak sesleri, Çýlgýnca attýklarý naralar...
Kimliksiz,adsýz bir ruh; Ýsyanlar içinde dönüp durmakta, Varla yok arasýnda...
Sessizliðimin haykýrýþýný duyan daðlar, Yelesine tutunduðum rüzgar, Göz yaþlarýma sýrdaþ yaðmurlar... Ben güneþte üþüdüm... Dost soluklarýnda savruldum... Uzandýðým her el, Býçak sapladý yüreðime...
Üþüyorum,titriyorum Sar beni gelen gece, Gün ýþýðýna býrakmadan, Topraðýn kara kundaðýna beleyip, Yýldýzlý yorganýnla ört. Ebedi uykuya yatýr beni....
TUÐBAY Sosyal Medyada Paylaşın:
tuğbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.