YALNIZ ADAM

Adam kendi nöbetini tutuyordu yine
Kaybettiði kaybetmek istemediðiydi

Zaman yaþayamadýðý her þey için
Onu biraz daha yaþlandýrýyordu

Suratýný asýp yüreðindeki asmalara baktý
Yeþilini çoktan kaybetmiþ bir bahardý o
Öyle kayada pat diye açan bir çiçekti
Nöbetini tuttuðu bahçenin yolunu gözleyen

Sonra kendi tanrýsýný düþündü sessizce
Sessiz bir adamdý zaten

Tanrýnýn sokaða saldýðý bir meleði gözetliyordu
Gözleri inciden
Elleri günahsýzlýðýn hafifliðinde olan
Yüreði sevginin çemberinden bakan
Ruhunda fýrtýnalarýn býraktýðý izlerle
Günahsýzlýðýn devrini kapatan

Sonra kendini düþündü adam
Aklýndan okuduðu bütün kitaplar geçti
Kaldýrým boyu gülüþmelerden çok uzaktý
Yaþama bakýþýnda yýldýz kýrýklarý kalmýþtý
Onda
Güneþ soyunmuþ
Su yanmýþtý

Þimdi bu yalnýzlýðýn nöbetinden gidiyordu
Yüreði hiç okþanmamýþ

Ýç çekiþlerini toplamýþ melek.




23.1.2009
SOKAK ÞAÝRÝ



Sosyal Medyada Paylaşın: