Yumuversem gözlerimi,ben de eller gibi, Yýkýlýverecekmiþ gibi gelir, Dünyanýn üstüne ay... Uykuya ninni söyleyerek geceleri, Bir taraftan uyuturken uykuyu, Diðer taraftan, Yaþarým, her an ayný korkuyu. Ne geri dönmek mümkündür düne, Ne de yaymak,tüm zamanlara... Dünleri... Dalýndan kopan,yaprak misalidir dünler, Yaprak nasýl düþüce,konmazsa dalýna. Dünler de gelmiyor geri. Nasýl yere düþünce gazel oluyorsa yeþil yapraklar, Hayat ta öyle... Yaþanýr ve memat olur.. Doymaz ki kara topraklar. Mayasý toprak olan insanla, Evet,evveli topraktýr, Sonu toprak olur, Nice, yürüyen þiirlerin olduðu gibi. Baki deðilsin sen de. YÜRÜYEN ÞÝÝRÝM.
Mustafa EROL Maanavgat/Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın:
delikan99 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.