Mürekkep Ellerim

Mürekkep ellerim… Kustukça kusuyor rengini bedenim.
Parmak izlerimin derin çöküntüleri,
Binlerce iðne darbesiyle yeniden çizilir gibi.
Geçmiþim, tenime bata çýka iþleniyor kazýnmamacasýna sanki
Ama mürekkep ellerim, kusuyor inadýna, akýyor bedenim.
Tanýdýk yaðmurlar yaðýyor sonra, daðýlýyorum dört bir yana.
Ýnadýna bulaþýyor rengim her dokunduðuma.
Her-yer, her-kes, her-þey ben oluyor sonunda,
Ben kokluyor, ben tadýyorum usanmadan.
Maviye boyuyorum dört bir yaný,
Karayý, kýrmýzýyý, griyi ve yürüyüp geçtiðim yerleri
Ve dokunduðum her bedeni ve burnumdaki her kokuyu,
Dilimdeki her tadý boyuyorum maviye…
Tanýdýk yaðmurlar yaðýyor sonra
Ve mavilikleri denizlere sürüklüyor hiç sormadan.
Uzak yaðmurlar tanýdýk dinlemiyor,
Alýp götürüyor yaðdýðý yeri, bütün þehir kusuyor beni.
Caddelerden, sokaklardan akýyorum,
Ayaklarýn altýndan, pisliklerin üstünden geçiyorum.
Usanmadan kaçýyorum ve usanmadan yaklaþýyorum, biliyorum.
O denizi bulacaðým ve mürekkep ellerimle maviye boyayacaðým.

Sosyal Medyada Paylaşın: