BEYOĞLU’NDA KAFEDE
Þirin bir musibetin sokaklarýndayýz
Tok fakat açýktayýz
Ayaklarýmýzla öpüyoruz yollarý
Kalýn kýrmýzý dudaklý kýzlar iþe çýkmadan
Adsýz bir tiyatronun salonunu dolduracaðýz.
Çayhane; týklým týklým dolu,
Saðanaktan kaçanlarla
Biz ise boðazlarýmýzýn pasýný silmek için ordayýz
Sade, kuytu ve sýcak bu kafe’de
Vakit öldürüyoruz
Týpký oyunlarda öldürülen
Sahte askerler gibi zaman.
Sapýr sapýr dökülüyor dakikalar önümüze
Ýyi ki yaðmur bugün aðýrkanlý
Slow yaparak iniyor yere
Belki de kendini frenliyor ve bizim saçlar
Beyoðlu’nda bu Kafede
Daha kuru kalacak, eksikliðinde rahmetin.
****
Köþesine çekilmiþ insanlarla dolu þu dünya
Ve rüyasýný gerçekleþtirmeyi baþaran, ne az
Karþýsýndakini diliyle kesenlerle
Tokadý ne denli sert indirenlerle
Bir geçmiþ gün öyküsünü soyutluyor beynimiz.
Birazdan dýþarýda her þey
Altýnda kalacak gecenin
O zaman gelgit dalgalanmalarý
Baþlar sessiz karanlýðýn
Ne çýkan olur güvertesine geminin
Ne heyhat el edenler.
Terkedilmiþ bir öksüz gibi ortada
Kalýr yapayalnýz kentimiz
Kalýr yapayalnýz kendimiz
Kendimiz kentimizle baþbaþa.
****
Uyuyunca zaman aradan kalkar
Raflarýna unutulmuþluðun
Örtülür tüm çirkinlikler ayýplar
Þimdi kara peleriniyle gece
Beyoðlu’nda kafeye indiðinde
Kent ve biz deðiliz sadece
Yapayalnýz
Görüntüler silindiðinde.
Sessizliði çoðaltanlar
Yalnýzlýðý artýranlar o kadar çok
Kentin bulvarlarý kadar
Kafe’nin iskemleleri var.
****
Uyuyunca her þey donar, donar zaman
Kentte kendini unutur belki, belki uyutur
Gözüne iliþmez artýk
Gün yüzünde göz çarpanlarý.
Azimkar bir ifadeyle kendine gelene kadar
Zamaný donduran bu garip köhne
Garip, tuhaf, tembel yurdu.
Ýniltilerle geriniyor yerdeki ahþap
Donan zamanýn çýtýrdayan sesi ne ki
“Avrupa Birliði’ne girmiþ Türkiye”
Ýþ mi buldular bize
Uyandýrýyorlar acep niye?
Beyoðlu / 2005
FOTOÐRAF: SEMÝH SEYYÝD
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.