ADAMLAR!
Menfaat gözetmeden ne iþte, ne aþta,
Etrafa savurmadan pembe yalanlar…
Her kavgada karartýp gözünü en baþta
Kaçmadan meydanda, þereflidir: kalanlar!
Yalnýz kavga deðildir elbet adam olmak,
Yahut adamlara güvenip madam olmak.
Mertlik deðildir kahpe kadýna dam olmak…
Mert olmaz, namertlikten bozma mert olanlar!
Zaman kaybolup giden koca senelerdir,
Ýnsaný kahreden; mahvolmuþ hanelerdir.
Bilinmez, ne kadar talihsiz kimselerdir;
Tomurcuk gül iken boyun büküp solanlar!
Adam olaný tanýmazsan, övünürsün
Yanlýþ adama denk gelirsin, dövünürsün!
Herif dostlarým var dersin ve güvenirsin…
Bir bakarsýn her yanýn çýyan ve yýlanlar!
Adamlýk denilen, elbisede sim midir?
Adamlýk yanýp sönen yapay bir mum mudur?
Adam olmak ya! Adam olanlar kim midir?
Acýnda yas tutanlar, tadýnda gülenler!
Adam ne kavga meydanýndan kaçanlardýr,
Ne dürüst yüreklere yara açanlardýr,
Adam dostlarýný adamdan seçenlerdir…
Adamdýr senle yürüyüp senle ölenler!
SelimPusat...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.