MAVİ

karanlýðý iliklerime hadar hissettiðim anlarda,
hayalindir inan ýþýk tutan dünyama.
düþlerken ben senin deniz gözlerini,
coþar bu kalbim sýðmaz beden yuvasýna.

tattýðý günden beri ruhum maviliði,
sildi içindeki korkulu karanlýðý,
anladý o güne dek beyhude yaþamýþ,
yaþýyorum diye hep kendini kandýrmýþ.

gördükten sonra gözlerim bakýþýný,
deðiþtirdim seninle hayatýmýn akýþýný,
meðerse dünyam zifiri karanlýkmýþ,
hayat dediðin gülüm, senin gülüþün kadarmýþ...

sen bende akdenizin eþsiz mavisi,
karadenizin coþkulu yeþili,
aðrýnýn bem beyaz karýsýn,
ve sen, ruhumla bedeninin karýþýmýsýn.

her nedendir hep gözlerine þiir yazýyorum.
tüm dünyaya gözlerinden bakýyorum.
sanki deniz rengini gözlerinden almýþ.
öyle bir bakmýþsýn ki gökyüzüne;
siyahlýðýndan utanýp, gözlerinden mavilik çalmýþ.

BEKÝR KIRLI
ARALIK-2006

Sosyal Medyada Paylaşın: