Ýlk söz
/kendi ikliminde aþk/
Senin yaþadýðýn þehirlere taþýyorum ruhumu
aðýr bir göçün arkada kalmýþ yolcusu gibi
þehirlere yakýn insanlardan uzak yarým yamalak aðýr aksak
sana doðru yürüyorum
geldiðimde olmayacaksýn kim bilir
ve beklide gelemeyeceðim
yine de durmaksýzýn
yaþadýðýn þehirlere göç edeceðim
kendine aþýk bir deli gibi seviyorum seni…
son söz
/baþka coðrafyalarda kan/
kapatýn televizyonu þahit olmasýn gözlerim
sussun gazeteler duymasýn ruhum
kör ve saðýr deðilsem nasýl dururum
ayný karenin isyan kýþkýrtan resmi
/bebek ve kan /
ölüveriyor insanlar sabah haberlerinde
/kahvaltý kadar sýradan/
yükselirken ruhlarý semaya
hiçliðimi yüzüme çarpa çarpa
bir þizofren gibi kendine kývrýlýyor insanlýðým
ya kör olmalýsýn ya saðýr
ya da sesinin çýktýðý kadar baðýr
kahrolsun Ýsrail…