Hayata olan iþtahýmý yitirdim galiba. Güçlü olanýn hayat olduðunu biliyorum. Evet! Savaþabilirim hayatla. Belki kimi zaman baþardýðýmý bile düþünebilirm. Kendini kandýrmaktýr ama bu. Bir yaným hep bilir. Nihayette galip odur. Sen hayatý yendiðini düþünürsün; o sana sessiz sessiz güler. Bir centilmenlik yapmýþtýr hepsi bu. Kararlarý o verir. Yenilenleri nasýl yeniyor? Hayat bazýlarýnýn nasýl üstüne üstüne gidiyor?... Bunu bilmek... Bir insan için ayýptýr bile belki. Ýnsan olmanýn erdemi yaþamaktýr. Savaþmaktýr, güçlü olmaktýr daima. Ne var ki, buna inanmayý beceremezsin. Kendini kandýrmayý yediremezsin kendine.
Ve bu böylece sürer mi? Niçin yýlar insan bu kadar gençken? Korkudan mýdýr bu biraz da? Galiba...
Sosyal Medyada Paylaşın:
rayegan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.