GÜL
Peygamber kokusu sinmiþ tenine,
Tanyerine rengi veren güldür gül.
Cennet bahçesinden al bedenine,
Huri, melek aksi vuran güldür gül.
Gül denince sevda düþer serime,
Gül kokusu sinse derim terime,
Þifa olur bir gül bin kederime,
Gam kasveti yere seren güldür gül.
Sarý gül bülbüle çözer saçýný,
Beyaz gül tez elden yükler göçünü,
Pembe gül sehere döker içini,
Yeþil dalda al al duran güldür gül.
Duygu harmanýn eþsiz buðusu,
Al yanaðýn nazlý beyaz kuðusu,
Bülbülün baþýndan alýp ta usu,
Gülistana tahtýn kuran güldür gül.
Yâd bakana kýlýç eder harýný,
Ýnletir her seher sadýk yârýný,
Saklayýp ustaca tüm esrarýný,
Gizemiyle ruhu saran güldür gül.
Bahçelerin en nadide süsüdür,
Çiçeklerin incisidir,hasýdýr,
Bülbülün uslanmaz maþukasýdýr,
Bülbül naçar, sefa süren güldür gül.
Sitemdir belki de yaprak döküþü,
Beline zehirli hançer takýþý,
Ýþvedir,cilvedir boyun büküþü,
Gönül sarayýna giren güldür gül.
Uyanýr uykudan naz ile açar,
Etrafýna miski amberler saçar,
Seyredeni aþka düþürür naçar,
Dostu ihvan, yârý yâran, güldür gül.
Ýbrahim SAÐIR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.