ANNEM BENİM

Titrerdi sesi avuturken beni
Ninniler söylerdi kör karanlýklarda
Yüzü hep gülerdi gözleri sevgiyle bakardý
Zaman geldi ve geçti þimdi

Kalabalýk ortasýnda yanlýzým
Karanlýk gecelerde anneme sýgýnamýyorum
Gözlerine bakýp uykulara dalamýyorum
Zaman almýþ çocukluðumu benden

Yitirmiþim heyecanýmý
Annem nereye gitse ben ona sýkýca tutunur
Peþi sýra giderdim elbisesini çekiþtirip
Bazen ona eziyet ederdim

Düþlerim yorgun çocukluðum zamanda kaybolunca
Çýglýklarim þimdi büyümüþ
Umudumu sende býrakmýþým anne
Gençliðin coskusunu yaþarken ömrüm

Eksilmiþim oysa sana olan asiliðimle
Kir pas içinde þimdi yüzüm
Yenik düþmek ne zormuþ anne
Oysa sen bana hiç tattirmamýþtýn maðlubiyetleri

Ben ne desem yapardýn
Sevginden boðulurdum bazen kaçardým
Oysa þimdi yüreðimin odalarýna hüzünler çökmüþ
Seni özlemeye bile korkuyorum anne
Içimde buz daðlarý ve adýn bile eritiyor
Kendimde boðulmaktan korkuyorum anne

Erzurum / zerniþan Aydoðan
Sosyal Medyada Paylaşın: