Ben, þehitlik makamýna yakýn yerde doðdum. Þehidi olmayan aile yoktur bizde. Lakin, benim þehidim çok taze. Evet,burasý GAZZE… Ezan sesi duymalýydý doðunca kulaklarým. Duymadý. Bomba seslerinden ezana fýrsat olmadý. Evet,ben Hüseyin Abdullah. Babam þehittir benim. Bana yetim diyerek acýmalarýný istemem ama, Çünkü ben þehit oðluyum. On yedi nisan iki bin dördü gösteriyordu takvimler. Abdül Aziz Elrantisi ile beraberdi babam. Þimdi yok. Babam yok ama ben varým diyecektim. Önce sapan taþlarýndan füzeler yapacaktým belki de yaþýtlarým gibi. Ama o da olmadý. Þu an ben de hastanedeyim. Ýsrail’in bombaladýðý kreþten getirdiler beni buraya. Belki ben de gideceðim, Ama yeni Hüseyinler hep olacak. Nasýl Kerbela’daki Hüseyin’le bitmediyse Hüseyinler…
Mustafa EROL Manavgat/Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın:
delikan99 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.