YAzýn ortasýnda kýþ oluyor mevsim bana, Üþüyorum... ÝÇine hüzün oluyorsun qözLerimin... Dýþýna yaqmur! Sen giderken söndürüyor þehir ýþýklarýný bir bir.. Ve güneþimsiz kaLýyorum!
Yokluðunu ezberliyor aklým, Her hecesine saklanýyor adýn... Þimdi bildiðinden daha karanlýk akþamlarým... Fýsýldadý yokluðun bana seni, Gözyaþýma tutundu özlemim... DAyanmaya çalýþýrken yokluðuna, Kapandý göz kapaklarým... Tek senin qözlerin kaLdý o qünden sonra... TEk sen.. SEn ...SEn geL/sen...
Sana bir nefes yakýnlýðýnda uzaqým.. Daha qözlerine varamadan gözlerim, SAna gelmeyi denerken, Kendimi yokluqunda kaybettim! Gene de, Yok edemedi yokluqun, Bendeki varlýqýný...