bu bi ruya olmalı...

aþk mý benim içimde esir,
yoksa ben mi aþkýn içinde esirim?
kimsenin tanýmadýðý,
unutulmuþ,
uzak bir yerdeyim...
gitsem yol yok dönsem mecal,
tam þah damarýma pusu kurmuþ ecel,
uzansam tutunamam,kaçsam kaçamam,
anlayýn beni;
hiçbirþeye yeniden kucak açamam...

býkmýþlýk var tenimde,
tutunmaktan aciz kalmýþ ellerimde,
sevgiyi en sonunda unutmuþ yüreðimde,
korku var belirsiz bir korku içerimde...

hayat saçlarýma yapýþmýþ tel tel çekiyor,
uzaklardan bir ses;"gelsene..."diyor,
gözlerim yorgun yorgun bulutlanýyor,
inanýn aðlamak artýk saçma geliyor...

munzura bakýyorum eteklerine kadar kar var,
kendime bakýyorum;ciðerlerime yapýþmýþ oklar,
bu þehirde kapanmýþ mutluluða giden yollar,
hiçbirþeye anlam veremiyorum...

inanmýyorum yaþadýðým hiçbirþeye,
inanmýyorum ne aþka,ne de sevgiye,
inanmýyorum artýk insanlarýn hiç birine,
þaþýrmýþ kalmýþým "ne oldu bana böyle?"...

yok yok bu bi ruya olmalý,
uyanmaya çok az kaldý bence,
eðer ruya deðilse;
nedir bu içinde çýrpýndýðým bilmece...?

herþey çok garip uyandýrsýn artýk biri beni,
kaybettim kaybedeceðim benliðimi,
ne olur bir silkeleyin uyanýrým belki,
bu kabus son bulacak biri beni silkelerse sanki.....


Sosyal Medyada Paylaşın: