Bitti diyeceksin bir gün, Aþkýmýz burada bitti,. Gözyaþlarýnla ýslatacaksýn, yanaklarýmý. Aðlayacaksýn hýçkýrarak, Bilmiyorum! .. ben diyeceksin; , Ýstemezdim, böyle olmasýný. Ýstemezdim ayrýlýðý tatmayý. Ama oldu iþte bir defa! .
Aþkým, diyeceksin! Son kez kulaðýma. Son kez sarýlacaksýn sýmsýký, Hiç ayrýlmayacakmýþýz gibi olacaðýz bir an. Fakat; sonunda gevþeyecek kollarýmýz, Kanadýndan vurulmuþ bir yavru kuþ gibi Yere düþeceðiz birlikte.
Belki sen önde gideceksin? Belki ben. Sendelediðini göreceðim, buðulu gözlerle. Ellerim uzanacak sana. Haykýrmak gelecek içimden, Ama duymayacaksýn sesimi. Ve ruhum seninle gidecek. Sonunda; ceset kalacak bende.
Kimbilir; Belki ben yürüyeceðim önde, Ancak deðiþen ne ki!.. Ayrýlýða gittikten sonra yürüme.
................................ Ali KILIÇ Sosyal Medyada Paylaşın:
ALİ KILIÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.