aşkı senle tanıdım; keşke tanımaz olsaydım

seni ilk gördüðümde
bedenim titriyordu
sanki istanbul sonbaharý ikinci kez yaþýyordu
ama ben ilk kez yaþýyordum böyle soðuðu

seninle muhabbet ederken mi?
kaybediyordum kendimi
saçmalýyordum besbelli
tüm konþtklarým eskimiþti sana giderken
etrafýmdakiler mi?
kimin umrundaydý?
benim aklýmda sadece bir sen vardý.

sen bana kördün; biliyordum
beni göremiyordun
ama bende körü körüne sana baðlanýyordum
kendimi nedense suçlu hissediyordum

benim içimde senin için yanan ateþ
gittikçe körükleniyordu
beni de yakýyordu
can çekiþtiriyordu
her geçen gün de körükleniyordu
sana olan aþkýmýn olmadý ki sonu?
sonunda diyeceðim gün nerede kaldý?
sana aþýðým diyebileceðim gün

kim bilir
ne zaman yanýnda sarhoþ olup da diyebileceðim?
sigara bile içemeyen ben
kim bilir
ne zaman sana seni anlatacaðým?
’KÝM BÝLÝR’lerin hiç sonu yok mu?
birisi daha bilse ne çýkardý ki?
seni aklýmdan hiç çýkartamadým ki!
ah bir bilsen sana duyduðum hisleri
zamanla tanýrdýn belki de beni
seni benim için gelinlikler içinde görmeyi
benden daha çok kim isteyebilirdi ki?

sigara bile içmeyi beceremiyordum
ama senin aþkýndan sarhoþtum





Sosyal Medyada Paylaşın: