Ýnceden bir ayaz düþüyor Ankaraya
Havada genizimi yakan kömür kokusu.
Uzakta Ankara Kalesinin ýþýklarý.
Ve biz ayrýlýyoruz.
Caddeler düþman
Çekilmez bu yýlýþýk sokaklar.
Adým adým kan kusuyor kaldýrýmlar.
Ve biz ayrýlýyoruz...
Tam bir þey söyliyecek oluyorum.
Sus diyorsun.
Sus ki daha zor olmasýn gitmek.
Sonra .
Bir rüzgar esiyor ötelerden.
Saçlarýn öyle güzel savruluyor ki anlatamam.
Gözlerinde ise yaþ
Ve biz ayrýlýyoruz
Son bir buse konduruyorum dudaklarýna.
Ve mührüdür bu dudaklarýnýn diyorum.
Ellerimde ellerin.
Ve biz ayrýlýyoruz.
Sarýlmak ,öpmek ,kokalamak istiyorum seni.
Delicesine.
Ama olmuyor seni seviorum bile diyemiyorum.
Yavaþça kaldýyorsun gözlerini.
Gözlerim gözlerinde eriyor
sonra.
Bir anons bir tren sesi.
Vakit geliyor önce gözlerimiz .
Sonra ellerimiz ve kokularýmýz ayrýlýyor.
En sonda sözçükler dumur oluyor söyleyemiyoruz.
Kar taneleri düþmeye baþlýyor tüm bir þehre.
Ankara öyle güzel ki anlatamam
Ama biz ayrýldýk...
Ankara kiminin baþlangýçlarý kiminide bitiþelridir.
her þeyi güzeldir Ankara nýn ama ayrýlýk larý bir baþka koyar insana.Hele soguk bir ankara sabahýysa.
kalakalýrsýn öylece.
bu yüzden Ankarada sevmeyin sevsenizde ayrýlmayýn. yada býrakýn bunlarý
mekansýzlýðý þiirleri ve yalnýzlýðý sevda yapýn kendinize.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.