Kömürcü Çocuk

Umuduydu;
Küllerin içinde parlayan kara ýþýk
Bir gecelik sýcaklýk,
Veya üç beþ kuruþ harçlýk.
Ýliklere iþliyordu soðuk,
Griye bulandý hayalleri gibi
Anacýðýnýn ördüðü karlýk.

Büyümüþtü onyedisinde,
Kömür karasý gözlerine, düþmüþtü aðýrlýk
Sanýrdýn yaþý otuzbeþ ya da kýrk
Omuzlarýnda yükünden daha aðýr sorumluluk
Üþüyordu ;
Evde bacý gardaþ, çoluk çocuk.

Güneþ bile kaçýyordu,
Isýtamadýðý küllü tepeden
Yola koyuldu,
Çektiði arabanýn tekerleði kýrýk.
Bomboþ sokaklarda yalpalayarak yürüyordu,
Yol uzun... yol kývrýk....
Hedefi;
Bir yudum uygarlýk.

Oysa;
Bembeyaz yaðan karýn sardýðý ülkede
Daðýlmýþtý eþe, dosta, yandaþa kýþlýk
Kara bir lekeydi çektiði
Bu muydu?
Ampullü, fenerli aydýnlýk!


Okumak istiyordu,
Yoklukla küllendi ufkundaki ýþýk.
Uyuþtu yorgun bedeni,
Yüreði buruk,
Ayaklarýnda dondu ýslaklýk
Týkandý boðazýna hýçkýrýk boðuk.... boðuk...
Kýrgýndý kardan adama;
Kömürcü Çocuk.

Nurhayat Nalçacý

Sosyal Medyada Paylaşın: