Sana gelincik tarlalarýnda ak yeleli atlar býraktým. Ve masmavi gözlerine ak kanatlý güvercinler. Saçlarýný eline doladýðýnda rüzgâr, Nemli gözlerimle aðýtlar yaktým.
Çatlatsa da dudaklarýmý senelik gülüþler, Her gece adam gibi aðlamayý sana adadým.
Benim hiç öyle masmavi gökyüzüm olmadý, Yemyeþil baharlarýn kokusunu duymadým hiç, Ellerimi kýr çiçeklerine sürterek yürümedim. Þöyle bir nefeslikte olsa doldurmadým ciðerlerimi, Yeþil bir yapraðýn çið kokusuyla.
Alýp sol yanýma öksüz çocukluðumu, Anne kokusuyla salladým çilenin beþiklerinde. Ben yalnýzlýðý böyle zehir bilmezdim Meðer Boðazýný yakarmýþ aldýðýn her soluk.
Hani gidenlerin döneceðini bilsen, Yollara yatýrýrsýn gençliðini. Sonra umudunu kesince gözlerin ufuklardan, Bir türlü tutunamazsýn kör olasý hayata…
Yani sevdiðim velhasýl kelam,
Gündüzleri güneþe, sahte tebessümler býraksa da gözlerim, Geceleri resimlerine bakýp adam gibi aðlamayý öðrendim… Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffercevik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.