Senelerce Yalnýzlýk döþedim Küpeþtesine. Hep direndim Dalgalara raðmen Rüzgarýn öfkesine. Yakamozlar dökülse de Gökyüzünden Korkmadým ýslanmaktan Hiç kaçýnmadým Býkmadým küreklere asýlmaktan
Karanlýkta kaybolmadým elbette Siyaha demlendim sadece Arasýra Ay’ýn gölgesinde. Þafakta günü de yaktým Akþamý da gün batýmlarýnda Geç anladým, Onca alev bile yetmezmiþ oysa Denizi tutuþturmaya
Ben ýsmarlamadým Bu deðildi beklediðim yaþamdan. Gözlerin Denizim oldu Söyleyemedim. Gülüþün Yakamozdu gecemin siyahýnda Tutuþtukça yüreðim Elimi süremedim.
Bir tek rengini bilemedim Denizin özleminin Gün batýmlarý karalar baðlasa da Sen deniz fenerlerine bakma Derinler masmavidir aslýnda.
Yosunlar çekse de bir yandan Hiç pes etmedim Kürek çektim Direndim. Boðulduðumuz su Aydýnlýk deðilmiþ yakamozlarýmýzdan Sýrf bu yüzden Denize de kahrettim.
Bir küçük sandaldým Kýrýldý ýskarmozum Deniz dalgasýnda hala Sevda mavinin tonlarýnda Bense kayboldum Bilmediðim sularda.
17-12-2008 ....Ayvalýk....
H Hikmet Esen
Sosyal Medyada Paylaşın:
H Hikmet Esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.