yakarı

kuþlarýn sesine anlam yükleyemeyen hakkýyla, belki bir karýnca görse özenirdi incitmemeye. ama bir ruh geçse eline, ne kadar düþmanca! dehlizler, iþkence aletlerine gerek yok. nüktedanlýkla ve eziklikle ve masumiyetledir tecavüzleri. yalan baþýna taktýðý taç ve aðzýndan yýlanlar gire çýka. yalanlarý iyilikle süslediler, þeytanlar melek suretlerinde geldiler. pislikler pisliklere. her zaman. ama o ellerine geçirdikleri iyi deðilmiþ demek ki. yani ben de onun gibi bir pisliksem, kendi ruhuma kendim tecavüz etmiþsem. öldürmüþsem saflýðý ve masumiyeti. ne yapayým söyleyin kendimi. þimdi baþým, ellerimde olsaydý, elbet o baþýn yerine koyacaktým yine onu. ama baþým; zehirler saçan dilimi taþýyan, þeytani gözlerimi kendime diktikçe ve gördükçe þeytanca kendimi, sen beni böyle delirten çýldýrtan, geceleri gündüzleri lanetlediniz ki ben sizin yetiþtiðiniz kara toprak imiþim ve süt emiþim, emiþin süt, sütler kirlendiler ve aklýk yalancý bir aydýnlýktý, karanlýk belki haktý bana. çünkü o çocuklar ölmesin dedikçe çocuk öldüren ve kimse sövmesin dedikçe kendine sövdüren ve kibirlenmedikçe güya kendini kendine övdüren. ben þeytaný buyur etmiþim, gözlerimi kör etmiþim, sevmiþim ama þeytaný sevmiþim. yalan benim ruhum muydu, ama o azap benim suyum muydu, kaynayan kazanlarda susadýkça ateþ içtiðim ve kendi baþýmý kendime seçtiðim elbet bir yalandý. kendi baþým ellerimde olsaydý onu o þeytanlarý beslediðim kendi etimle, kanýmla, ruhumla, sözcüklerimle, kendi alýn terimle ve güçsüzlük gibi görünen elbet öyle görünen çaresizliðimle –ki bak yine ululandým, yine kötülüðe mayalandým bak, iþte o baþý o topraða, o besiye gömerdim. ve yerine hiçbir þey lazým deðil, çünkü artýk ne severdim, ah ne severdim “öyle bir þey yok” bunu bilmezdim çünkü ve ben severdim ah yalaný, yalaný yalanla severdim. ukde kaldý ah ukde kaldý, hem de neye bakýn a dostlar –ki dostlar hep pusu kurmuþ bir düþmandýrlar- a dostlar bakýn hala neye meylim, bir bilseydim böyle kötüydüm evet kötüydüm, neye oynardým ki böyle iyi, böyle güzel, böyle alýmlý o yalaný ve bakýn kardeþler ah kardeþler – ki hep galip gelmek için pusuda bekleyen birer maðlup olan a kardeþler- benim hala içimde büyütüyorlar þeytaný elinden tutup, gel diyorlar ona, ne olursan gel, þeytana çaðýrýyorlar, ama iþte bu ki bir þiir yalan vadisindeki, kalbimin vadisindeki, gel diyorlar, git diyorlar, benimle oynuyorlar, oyun oynuyorlar, çünkü bilmiyorlar bilmiyorlar bilmiyolar, asýl þeytan nerede, kim ve nasýl bilmiyordum, bilmiyordum, bilmiyordum ve dahi ve daha ve haydi diyorlar biz zikre gideriz allah için, diyorlar ama alnýn secdeye deðdiði yerde anam babam kardeþlerim zina ediyorlar. vay bana ben ne edeyim, içimdeki þeytaný büyüterek onlara mý göndereyim söyleyin, haydi söyleyin bana ne söylerseniz söyleyin. ateþ neredesin, nerede imdad, ve artýk her an azabýmla baþbaþaysam, o zaman nerede kýyametim, nerede cehennemim ki unutayým rabbim, senin o insana benzemez ateþ azabýnla unutayým, çünkü ben bu insana yani ben kendime, ben sana rabbim elbet sana boyun eðdim ama insanla baþ edemedim, kendimle diþ bileyemedim þeytanlaþmýþ insanlara, þeytanlaþmýþ insanlarda bana gelmiþ, ben onlara gitmiþsem, bunun hikmeti elbet var hikmeti ama benim baþým artýk ölü olan naaþým, ruhumla seçili, sana kaldý yalvarýþým.

Sosyal Medyada Paylaşın: