Belki en ihtiyaç duyduðum zamanlarda, Baþýmdan elini çekmesiyle baþladý, Sevgiye olan zaafým. Çocuk gözlerimin devi, En güvendiði… Elini alýp gitti. Ardýna bakmadan. Küçük yanaklarda ki, Acýnýn sessiz akýþýna aldýrmadan. Artýk hep aç kalacak yüreðimle, Uzansa da baþka eller, Asla dik duramayacak boynumla. O günden miras kaldý. Sevgiyi, sevdiðini kaybetme korkusu. O yüzden bir baþka baðlandým, Bir baþka yaþadým, En olmaz sevdalarý bile. Belkide bu nedenden, Ben, hiç gidemedim Terk eden olamadým. Ardýmda býrakmaya dayanamadým, Sevgisine sýðýndýðým yüzleri.
Ekim 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serap Saylam Şen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.