Bir masal bu…
Günün birinde ince bir sýzý ile baþlýyor.
Sonra adý sevda oluyor.
Hep onunla doluyorsun.
Düþlerinde o,
Yalnýzlýðýnda o oluyor.
Bazen kavuþuyor gözlerin.
Gizli gizli buluþuyorsun.
Ýki kelimeyi dudaklarýn söylemekten aciz iken,
Kalbin haykýrýyor!
SENÝ SEVÝYORUM…
Çýlgýnca baðlanýyor, özlüyorsun.
Bir öpüþün hasretini çekiyorsun.
Hayaller kuruyor,
Yalnýz benim diyorsun.
Günün birinde
Çýkageliyor
Parmaðýnda yüzükle…
Taþ kesiliyorsun.
Acý ve öfke karýþýyor,
Lanet okuyorsun hayata,
Kadere, hiçe sayýlmýþlýðýna.
Onlar eriyor muratlarýna.
Sen çýkamýyorsun kerevete.
Senin masalýn asýl o zaman baþlýyor.
Önceleri kendini teselli ediyorsun.
Avunmaya çabalarken, savruluyorsun,
Hayatýnýn en çýkmazýnda.
Sonra soðumaya baþlýyor yaran.
Hala çok acý çekiyor yüreðin.
Onu hayal etmekten bile,
Korkuyorsun.
Ama kalbin her vuruþunda
Haykýrýyor ismini.
Onu görmekten men ediyorsun kendini.
Duygularýna yenilmekten korkuyorsun.
Karþýlaþtýðýnda dilin suskun,
Yüreðin kuþ gibi çýrpýnýyor
Kemikten kafesini parçalarcasýna…
Yalnýzca gözlerin susmuyor.
Ama yazýk ki, sevdiðin artýk,
Gözlerini okuyamýyor.
1989 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.