adın her neyse...
sen,
güneþ kadar sýcak.
yýldýzlar parlayan gözlerinde,
okadar ýssýz, okadar sonsuz ki, uzay kadar.
yüzün ay kadar durgun ve parlak,
gözlerimi kamaþtýrýyorsun.
öyle bir elektirik ki,
dünyanýn her yanýndan görünen þimþek sanki.
öyle çaktýnki, öyle yaktýnki
bütün okyanuslar söndüremiyor...
sen,
sen nesin.?
neye benzersin?
arýyorum seni, maddemisin, manamýsýn?
ey sevgi denen varlýk,
neden bazen cehennemsin insanlara.
cennet olduðun zaman,
anlatýlmasý zor,
cenneti anlatmak imkansýz.
onu hissetmek, hissettirmek...
sen,
insanlar seni hep anlatmýþlar,
yaþamýþlar iliklerine kadar.
kimse vaz geçmemiþ,
hiç kimse
ertelememiþ,
sen,
ne olursan ol,
iyiki varsýn sevgi.
sana sevdalanmaya,
seni aramaya devam edecek,
kýyamete kadar,
bütün insanlar.
bulunmasan da, kimse sana dokunamas da,
ulaþýlmaz olsan da,
hikayelerde kalsan da,
masallar da anlatýlsan da,
ne ilk ne son þiirdir bu,
senin için yazýlan.
sen,
iyiki varsýn.
adýn herneyse,
aþk!
sevgi!
sevda!
herneyse adýn.
Mecit KAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.