(33)*KABÛS-HAYAL PERDESİ ***
Yine kör karanlýðý sensiz akþamýn...
Baþýma sicim gibi yaðýyor yaðmur.
Üstüm sýrýlsýklam çoraplarým yaþ...
Birden oto farlarý yüzümde çamur...
Yürüyorum kimseye bakýp aldýrmadan,
Bitkinlik çöküyor ve yavaþ yavaþ;
Baþýmý ölü gibi yerden kaldýrmadan,
Ölmek istiyorum sanmayýn ayyaþ !
Düþersem yaðmurlar yerde aðlaþýn...
*
Yaðmurun sonunda lapa lapa kar
Korkudan dona kalmýþ taþ,toprak ve su
Rüzgar uðultusuyla sallanan aðaç
Döküyor üzerime yaprak dokusu
Gel istersen acýyýp bedenimi aç
Sokakta dolaþan kalabalýklar
Sana diyecektir sað olsun baþýn
* * *
Gözümü kamaþtýran sabah güneþi,
Elimden alýyor en son perdemi.
Telaþlý kalabalýk çiðne bu leþi...
Desem de kim dinler ölüye saygý var !
Þeþ kaza birisi sorsa derdimi,
Oku kaderimi çizgisi yazar;
Alnýmda izleri yattýðým taþýn...
*
Bahçemde cývýldaþan kuþlarýn sesi...
Bir gerçek sabaha müjdeler saldý.
Baþýmý aðrýtan bu rüya bu kabus;
Sensiz olan hayatýn hayal perdesi...
Yýrtýldý yerini hayalin aldý;
Bitecek ayrýlýk aðlama , sabret sus!
Geliyorum sana , dinsin gözyaþýn !!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
AHMET TURANOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.