Hayatta ne kadar mesafe almýþsak yetmeyecektir bize,
Öðreneceðimiz daha pek çok mesele kalacaktýr geride,
Onlarý gözlemlemek için bir deðil bin bir hayat gerekir,
Fýrsatýmýz olursa olacaktýr, olmazsa da olmayacaktýr…
Bugün bir fýrsat çýktý, kafesteki kuþlarý gözlemledim,
Gözlemledim dedimse, aslýnda hiçbirini göremedim,
Seslerinden anladým, kafesler duvara monte edilmiþti,
Dýþarýsý gözükmesin diye de mukavvayla örtülmüþtü…
Kuþlar durmadan þakýyordu, susmak bilmiyorlardý,
Ben de masumane, örten mukavvayý düþünüyordum,
Dýþkýlarý yere düþmesin diye örtüldüðünü sanýyordum,
Oysa kuþlarýn daha çok ötmesi için üstleri örtülmüþtü…
Meðerse kafesteki kuþlarýn hassasiyeti böyle olurmuþ,
Kendilerine gün yüzü gösterilmezse daha canlý ötermiþ,
Oradakiler de gözlerimizin önünde esir hayatý yaþýyormuþ,
‘Biri bizi kurtarsýn!’ diye bizden yardým istiyorlarmýþ…
Ben de kalktým yerimden, bu hikaye burada bitmezdi,
Az gittim uz gittim oradan, dere tepeleri dümdüz gittim,
Eve gelince bir de dönüp baktým ki arkama ne göreyim,
Meðerse yollar o öðleden öncesinde yürüdüðüm yollarmýþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.