ANKARA AKŞAMI

aklým
hüzünlü bir ayrýlýk yolu tutturmuþken
ince, çelimsiz bedenim sürükleniyor ayaklarýmda
saat geç gösteriyor
tektük geçen araçlar günün son duraðýnda
mimari estetiði fukarasý sýradan bina yýðýnlarý
sýralanmýþ
Dikmen yokuþunda...

aðýr aðýr her kaldýrým taþý
gecenin yüzünü gösterir sarý cadde lambalarý
hangi düþünce deryalarýnada kürek çeker
bilinmez..sayýlý insan kalabalýðý
habersizce, matem geçiþime eþlik
Dikmen yokuþu...

yüreðimi
hüzünlü bir ayrýlýk yolunun baþlangýcýnda
her an parçalanabilir, her an aðlamaklý
yalnýzlýðýn ateþinde közlenirken
Yükselde..bir bank’ta býraktým

aðýr aðýr sürükleniyor bedenim
gecenin ýlýk esintisine aldanmaz
biri sað biri sol
meteliksiz ceplerimde uyuyor
soðuk terler ellerim
Dikmen yokuþýnda...

son para bir tanrýça biblosu eder de
sol yanýmda sen ayrýlýktan dem vururken
alçýdan son çare hediye bana bir ümit etmez
aðzým mühürlü
gönlümde bir çizgidir Ankara akþamý
çekip giderken sen Karanfile doðru
Pasajdan yankýlanýyor (rençber’den) naðmeler

hüzünlü bir ayrýlýk yoluna kapýlmýþken
yaz yaðmuru geçikmeden üzerimde
damla damla süzülürken gözlerime
dilime baðlanmýþ ayrýlýk þarkýsý
Dikmen yokuþunda...ben...

baran...
Sosyal Medyada Paylaşın: