Bir çiçek açmýþtý gönlümün bahçesinde,
Yapraklarý görülmemiþ bir renkte,
Kokusu özel...
Sardý tâ uzaklardan,
Anlamadým nasýl olduðunu;
Kapýldým birden büyüsüne,
Aldandým kadife sesine,
Alýþtým nefesine...
Alýþtým nefesine...
Koparmak istedim,
Benim olsun dedim,
Oysa, ’yasak’ levhasý vardý üzerinde...
’Dokunmak yasak!
Koparmak yasak!’
Duymuþtum oysa;
Çiçekler sevgiyle büyürmüþ.
Sevgimi verdim.
Sebil ettim sevgimi...
Sevgimden yaðmurlar yaðdýrdým
Üstüne...
Bilmedim sevgimin onu boðacaðýný,
Her þey dozunda gerekmiþ,
Bilmedim.
Uzattým elimi, dokundum.
Ah!
Yanan elim deðil,
Yandý yüreðim!...
Anladým nedenini,
Neden yasak?
Zehri yürek yakarmýþ yasak çiçeklerin.
Hem de yarasý çok derin...
Böyle acýtýrmýþ zehirli çiçek...
Neden yasak anladým;
Anladým da anlatamadým.
Bir zamanlar bakýþým anlatýrdý,
Gözlerimden anlardý her þeyi sanýrdým.
Meðer yasak çiçekler zehirli olurmuþ,
Yakarmýþ yüreði...
El uzatmamak gerekmiþ.
Geç anladým.
Seslendim,
Anlattým,
Gözyaþý döktüm.
Zehirli çiçek sandým ki beni anlar,
Duyar...
Anladým ne yazýk ki þimdi,
O, sert bir kayaya aksetmiþ hayâl...
Hâlenur Kor 28- 11- 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.