Öfkemin atlarý koþtu dört nala,
Atladým uçurumlardan uçurumlara...
Gözlerimde çakýyor bir sürü þimþek,
Ellerimde gemini tutamadýðým atlar,
Götürüyordu öfkem beni karanlýklara...
Sinsice tutmuþtu, sýmsýký þeytan,
Pençesi ensemde, gür saçlarýmdan.
Boþaydý çýrpýnýþlarým kurtulmak için...
Öfkemle gelmiþim boðaz boðaza,
Mahmuzlarken atlarý göklere doðru,
Daðlardan yükseldi keskin bir soru,
Sanki annem haykýrýyordu:
’Hey! Ne bu hâl?
Etmem hakkýmý helâl...’
Belirdi karþýmda babamýn yüzü,
Bakýþlarý üzgün, dili lâl...
Hükmettim birden ellerime,
Koydum kocaman bir buz daðý sözlerime.
Eridi þimþekler damla damla gözlerimde...
Gemleri çektim,
Birden þaha kalktý atlar, düþecektim.
Acý bir kiþneme; at mý, ben miyim?
Kapattým gözlerimi döndüm geriye,
Þimdi rahvan gidiyor atlarým yine...
Annem bakýyor, gözleri nur nur,
Yaslandým kayýp giden ak bulutlara,
Gözlerimde yaþlar,
Yaðýyor yaðmur...
Hâlenur Kor 26-6-2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.